به یاد حال و هوای کودکی و روز پر شور و هیاهوی معلم بودم. به یاد قلک هایی که شکسته می شدند برای دستان گچی و مهربان معلم؛ و اینکه چند روز قبل از روز معلم زمزمه ی خرید یک کادوی قشنگ بود و به همراه مامان و بابا می رفتیم خرید و آنقدر می گشتیم تا به قشنگترین گزینه ای که آن ته های دلمان راضی باشد. آنوقت با ذوق به صورت معلم مان فکر می کردیم که چقدر از دیدن کادوی ما احتمالا ذوق می کند!
روز معلم نیم ساعت زودتر از روز معمول از خواب بلند می شدیم و عجله داشتیم برای رفتن به مدرسه؛ برعکس روزهای برفی که دعا می کردیم ای کاش تعطیل بودیم!
داشتم همه این حرف ها را مرور می کردم تا روی کاغذ بریزمشان؛ به این فکر می کردم که چه کسانی معلم های زندگی من بودند؟! به اینکه از چه کسانی درس گرفتم، که یکهو شیشه ی جلوی ماشینم پر از کف شد و چند ثانیه بعد از پشت شیشه ی  براق جلوی ماشین، صورتی را دیدم که هر روز می دیدم، اینبار اما بهت زده و فکورانه، و حرفهای من عوض شد.
در سرما و گرما، وقت و بی وقت، بیمار و سرحال، کار کار کار...
روز معلم من روز کودکان بزرگی شد که شور و حال کودکیشان را در مترو و کوچه ها و خیابان های پر رفت و آمد می گذرانند.
امروز در کنار شما می آییم و دست در دست کوچک و سخاوتمندتان به معلمین خودمان که شمایید و معلمان دلسوز و مهربانِ شما، هدیه ای به یادگار میدهیم.